Een rustige dagje op het project
Door: Davyecuador
Blijf op de hoogte en volg Davy
07 Oktober 2010 | Ecuador, Quito
Donderdag 30 september zal een dag zijn die ik niet snel zal vergeten. Het is de 2e week dat ik op mijn vrijwilligerswerk werk. Alle andere dagen gingen rustig voorbij zonder grote incidenten, maar op 30 september kregen we de volle laag.
Tijdens het werk viel me op dat de begeleidsters regelmatig aan het bellen waren en met elkaar hevig in discussie waren. Omstreeks half 11 werden we ingelicht dat we meteen moesten vertrekken. De reden?:
Die ochtend was er een poging tot moordaanslag geweest op de president, de militairen hadden de luchthaven bezet, de politie staakte en de scholen waren gesloten. Als je dit hoort op een zonnige dag staat je hart ff stil. Het is moeilijk om op die moment de verstrekkende gevolgen van dit feit in te schatten. 1 punt wist ik zeker, we werkten op 1 van de gevaarlijkste plaatsen van Quito. Iedereen weet als de politie staakt, dat er straffeloosheid heerst op de straat, dat al het slechte in de mensen naar bovenkomt dan.
Nadat ze ons succes hadden gewenst om veilig thuis te geraken, gingen we op zoek naar een taxi. Normaal vechten ze om u in hun taxi te krijgen, nu vechten ze om je eruit te krijgen. Vanaf het moment dat we zeiden dat we richting Mariscal wouden wou niemand ons brengen. Na lang zoeken vonden we eindelijk iemand die bereid was ons te brengen. De rit naar huis was hectisch, het verkeer zat helemaal vast, gelukkig reed de taxichauffeur niet langs het historisch centrum, want daar waren de meeste demonstraties en vuurhaarden.
Na een lange rit uiteindelijk thuisgekomen, meteen contact opgenomen met het thuisfront, daar vielen ze uit de lucht:" aah is er iets gebeurd in Ecuador?"
De rest van de dag probeerde we alleen zo goed als mogelijk het nieuws te volgen op BBC en CNN. Je kan je inbeelden dat het héél moeilijk is om in deze landen juist nieuws te krijgen. Je hoort véél tegenstrijdigheden. Een paar zekerheden hadden we: ze hadden de president 'gegijzeld' in het ziekenhuis, de grenzen met Peru en Columbia waren gesloten, de luchthaven was gesloten, er was geen politie, rellen over héél het land, verscheidene banken waren al overvallen net als supermarkten, het openbare leven lag volledig stil... 's Nachts vernamen we dat de president bevrijd was door middel van een vuurgevecht tussen leger en politie.
De dagen nadien keerde de rust terug in het land, het leger was massaal, met veel machtsvertoon en zware wapens, aanwezig op het straat... Toch liet héél dit gebeuren een wrange nasmaak na, Hoe kan je de politie in dit land vertrouwen, zij zouden moeten instaan voor de orde en veiligheid, maar net zij hebben het land in wanorde en onveiligheid geduwd.
Hopelijk blijft alles hier de resterende dagen van mijn verblijf rustig.. 30 september een dag om niet snel te vergeten
Tijdens het werk viel me op dat de begeleidsters regelmatig aan het bellen waren en met elkaar hevig in discussie waren. Omstreeks half 11 werden we ingelicht dat we meteen moesten vertrekken. De reden?:
Die ochtend was er een poging tot moordaanslag geweest op de president, de militairen hadden de luchthaven bezet, de politie staakte en de scholen waren gesloten. Als je dit hoort op een zonnige dag staat je hart ff stil. Het is moeilijk om op die moment de verstrekkende gevolgen van dit feit in te schatten. 1 punt wist ik zeker, we werkten op 1 van de gevaarlijkste plaatsen van Quito. Iedereen weet als de politie staakt, dat er straffeloosheid heerst op de straat, dat al het slechte in de mensen naar bovenkomt dan.
Nadat ze ons succes hadden gewenst om veilig thuis te geraken, gingen we op zoek naar een taxi. Normaal vechten ze om u in hun taxi te krijgen, nu vechten ze om je eruit te krijgen. Vanaf het moment dat we zeiden dat we richting Mariscal wouden wou niemand ons brengen. Na lang zoeken vonden we eindelijk iemand die bereid was ons te brengen. De rit naar huis was hectisch, het verkeer zat helemaal vast, gelukkig reed de taxichauffeur niet langs het historisch centrum, want daar waren de meeste demonstraties en vuurhaarden.
Na een lange rit uiteindelijk thuisgekomen, meteen contact opgenomen met het thuisfront, daar vielen ze uit de lucht:" aah is er iets gebeurd in Ecuador?"
De rest van de dag probeerde we alleen zo goed als mogelijk het nieuws te volgen op BBC en CNN. Je kan je inbeelden dat het héél moeilijk is om in deze landen juist nieuws te krijgen. Je hoort véél tegenstrijdigheden. Een paar zekerheden hadden we: ze hadden de president 'gegijzeld' in het ziekenhuis, de grenzen met Peru en Columbia waren gesloten, de luchthaven was gesloten, er was geen politie, rellen over héél het land, verscheidene banken waren al overvallen net als supermarkten, het openbare leven lag volledig stil... 's Nachts vernamen we dat de president bevrijd was door middel van een vuurgevecht tussen leger en politie.
De dagen nadien keerde de rust terug in het land, het leger was massaal, met veel machtsvertoon en zware wapens, aanwezig op het straat... Toch liet héél dit gebeuren een wrange nasmaak na, Hoe kan je de politie in dit land vertrouwen, zij zouden moeten instaan voor de orde en veiligheid, maar net zij hebben het land in wanorde en onveiligheid geduwd.
Hopelijk blijft alles hier de resterende dagen van mijn verblijf rustig.. 30 september een dag om niet snel te vergeten
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
